Berichtje vanuit Dehadrun

Na een vluchtje van zo'n 40 minuten vanuit Delhi ben ik dan eindelijk aangekomen op mijn bestemming. Bijna dan, want het vliegveld ligt zo'n 30 km buiten de stad. Een chauffeur van Koenig, het bedrijf wat me les gaat geven, pikte me op van het vliegveld.

De rit van het vliegveld naar Dehadrun ging door verschillende dorpjes, als je van dorpen kan spreken want overal staan huisjes en winkeltjes als een lint naast de weg. Er is er vooral veeeel bedrijvigheid, smederijtjes voor staal en dingen die blinken als koperen pannen, kleermakers, bromfietsmakers, bandenmakers. Zittend op de grond naast de weg zijn ze bezig met hun producten, het ziet er dan ook allemaal erg smoezelig uit. Vuil wordt simpelweg op de weg gegooid waarna het in brand wordt gestoken wat de geur er niet beter op maakt. Even wennen dus allemaal, ik denk dat het ook wel even duurt voordat ik door deze smerigheid heen ga zien.

Eenmaal in Dehadrun was het even spannend hoe het hotel en vooral mijn kamer eruit zou zien, aangezien ik onderweg alleen (in mijn ogen) krotten ben tegen gekomen. Gelukkig viel het best mee, de kamer is relatief schoon en het personeel spreekt Engels en is behulpzaam. En, heel belangrijk, er is WIFI verbinding! Ik heb meteen via VOIP Cathelijne gebeld. Altijd fijn om haar weer te spreken want ik mis haar toch stiekem wel enorm veel, vooral omdat de ervaringen behoorlijk intens zijn en dat ik continue naar paspoort en gegevens moet zoeken ...

Na wat uitgerust te hebben ben ik rond gaan lopen door de stad die prachtig tegen het hoge Himalaya gebergte aanligt. Na een paar minuten merk ik dat ik best opval, waarschijnlijk door mijn lengte en haarkleur. Hoewel ik geen toeristen ben tegen gekomen neem ik aan dat ze wel ooit iemand die lang en blond is hebben gezien. Anyway, toen ik wat foto's aan het maken was vonden veel voorbijgangers dit erg interessant en gingen spontaan vragen of ze ook a.u.b. op de foto mochten. Wel lache omdat ik juist dacht dat het niet zo gepast was om te fotograferen waarbij je noodgedwongen mensen op de foto zet.

's Avonds besluit bij een fastfood restaurant te gaan eten aangezien ik zeker niet ziek wil worden. Onderweg stop ik even, juist voor een thee standje. De mensen riepen me en vroegen of ik wat thee wilde, ik kon uit beleefdheid geen nee zeggen maar ik wist me eruit te redden door een zakje 'gesealde' nootjes te kopen. De Indiers die er zaten bleven maar praten in het Hindi, ondanks ze toch echt wisten dat ik die taal niet spak. Na een uurtje handjes geven en als attractie gediend te hebben gediend heb ik me er toch uit weten wurmen om een stuk verderop een kipburger te kopen.

Nu lekker slapen met mijn oordopjes in .... truste ...